ΚΟΚΚΙΝΙΔΗΣ Ηρακλης

Ο Ηρακλής Κοκκινίδης ήταν Κρητικός οπλαρχηγός της επαρχίας Μαλεβιζίου- Τεμένους. Διακρίθηκε στην Κρητική Επανάσταση του 1866 και σκοτώθηκε το 1868. Η φήμη του ως αγωνιστή ξεπέρασε τα κρητικά σύνορα. Ιστορίες αναφορικά με τη ζωή και το τραγικό του τέλος παραδίδονται ακόμα από γενιά σε γενιά σε ολόκληρη την Κρήτη..

Ήταν γιος του Νικολάου Κοκκινίδη, αγωνιστή στην Επανάσταση του ‘21 και γεννήθηκε στο Κεραμούτσι το 1842. Ο πατέρας του, καταγόμενος από την Κράνα Μυλοποτάμου, είχε αποκτήσει μεγάλη περιουσία, που τελικά δαπανήθηκε υπέρ των αγώνων της Κρήτης. Η μητέρα του καταγόταν από τον Καρδουλιανό του Καστελλίου Πεδιάδος. Το ζεύγος είχε εκτός από τον Ηρακλή, ένα ακόμη γιο, το Μανώλη, επίσης σημαντικό αγωνιστή στην Επανάσταση του 1866-9.Ο Ηρακλής διακρινόταν για τις αρετές του από τα παιδικά του χρόνια ως μια ηγετική προσωπικότητα μεταξύ των συνομηλίκων του.Αμέσως μετά την έκρηξη της Επανάστασης του 1866, εντάχθηκε στον αγώνα, υπό τον αρχηγό Μελεβιζίου Παυλή Ντεντιδάκη. Μετά τον ηωρικό θάνατο εκείνου, που ακολούθησε το βαρύ τραυματισμό του στη μάχη του Καμαριώτη στις 15 Ιανουαρίου του 1867, η Οργανωτική Επιτροπή Μαλεβιζίου - Τεμένους, συνήλθε στη θέση Πενταχέρι, κοντά στον Κρουσώνα στις 22 Απριλίου του 1867 για να αποφασίσει για τη νέα κατάσταση....Λίγο μετά, το τρίτο δεκαήμερο του Μαΐου του 1867, θα ακολουθήσει η μεγάλη μάχη του Λασιθιού, στην οποία θα σπεύσει και θα διακριθεί ο νέος οπλαρχηγός.....Μια γενναία και όχι τόσο γνωστή σωτήρια επέμβαση του Ηρακλή, ήταν η ταχύτατη επίθεσή του εναντίον του Τουρκικού στρατού στις Ασίτες, τα ξημερώματα της 9ης Νοεμβρίου του 1867, όταν άπαντες σχεδόν οι επώνυμοι οπλαρχηγοί που είχαν συγκεντρωθεί εκεί, κοιμούνταν αφρόνως ύστερα από γενναία οινοποσία για την ονομαστική γιορτή του Κόρακα, χωρίς να έχουν λάβει κανένα μέτρο για ενδεχόμενη επίθεση....Δυστυχώς, στη μάχη του Αγίου Μύρωνος και Πυργού, στις 6/12/1867, ο Ηρακλής θα τραυματισθεί σοβαρά από σφαίρα, που προκάλεσε διαμπερές τραύμα στο άνω μέρος του δεξιού ημιθωρακίου......Ο υποπρόξενος της Ελλάδας που παρακολουθούσε την εξέλιξη της υγείας του Ηρακλή, σε έγγραφό του προς το Χαρίλαο Τρικούπη, με ημερομηνία 18/12/1867, κάνει μνεία για βελτίωση της υγείας του...στις 17/2/1868,επιστρέφει στην Κρήτη και συνεχίζει τον αγώνα του....Η τελευταία σκηνή της σύντομης ζωής του θα λάβει χώρα εδώ, κοντά στη γέφυρα του Γαζανού Ποταμού, στις 2 Μαρτίου του ίδιου έτους, μόλις δύο εβδομάδες μετά την άφιξή του. Σε μια παράτολμη καταδίωξη των Οθωμανών, θα αποκοπεί εντελώς από τους συντρόφους του και θα βρεθεί εκτεθειμένος στα εχθρικά πυρά. Εκεί θα δεχτεί ένα καίριο τραύμα στην κοιλιακή χώρα και θα ξεψυχήσει σε λίγο χρόνο, ενώ από απόσταση πολλοί σύντροφοί του θα βλέπουν το δράμα με κομμένη την ανάσα, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτε.....Ήταν μόλις 26 χρόνων. Η θυελλώδης παρουσία του στο ιστορικό προσκήνιο, υπήρξε μοναδική. Άστραψε και βρόντηξε στον Κρητικό ουρανό και έδυσε η ζωή του με τη δύση του ηλίου της αποφράδας εκείνης ημέρας της 2/3/1868.

Περισ.βλ.http://www.patris.gr/articles