ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΙΣΤΙΟΣΕΛΙΔΑ...''ΚΡΗΤΩΝ ΠΑΝΘΕΟΝ''.https://krisellines.blogspot.com/

ΛΟΥΚΑΡΗΣ Κύριλλος

Ο Κύριλλος Λούκαρις, συχνά και Λούκαρης (1572 – 27 Ιουνίου 1638), ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας (ως Κύριλλος Γ΄) και Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης (ως Κύριλλος Α΄).
 
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης στις 13 Νοεμβρίου του 1572. Στην αρχή μαθήτευσε κοντά στο Μελέτιο Βλαστό, ύστερα πήγε στη Βενετία, όπου σπούδασε κοντά στο Μάξιμο Μαργούνιο και στον Παύλο Σάρπα, τον φοβερό αντίπαλο του Πάπα. Σε ηλικία 17 ετών μπήκε στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας στην Ιταλία. Επισκέφτηκε την Γενεύη, Ολλανδία, και Γερμανία και επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου μεταβαίνοντας στον θείο του Μελέτιο Πηγά έγινε κληρικός στην Αλεξάνδρεια το 1593 και μετονομάστηκε Κύριλλος. Μέσα σε λίγο διάστημα προήχθη στο αξίωμα του αρχιμανδρίτη. Στάλθηκε κατόπιν δύο φορές στην Πολωνία και τη Ρωσία, όπου εργάστηκε ενάντια στην επιρροή που προσπαθούσε να ασκήσει στις περιοχές αυτές το Βατικανό, χωρίς όμως να μπορέσει να την αποτρέψει.
Το 1601, μετά το θάνατο του θείου του, Πατριάρχη Αλεξανδρείας Μελέτιου Πηγά, τον διαδέχτηκε σε ηλικία 29 ετών. Από τη θέση αυτή καλλιέργησε σχέσεις με τους πρεσβευτές Προτεσταντικών χωρών στην Κωνσταντινούπολη και με τους Αγγλικανούς θεολόγους. Μετέφερε την έδρα του Πατριαρχείου στο Κάιρο και ξεκίνησε αγώνα κατά της Δυτικής Εκκλησίας. Προκαλεί την εχθρότητα του φιλοκαθολικού Οικουμενικού Πατριάρχη Νεόφυτου Β' και εκλέγεται αμέσως μετά τοποτηρητής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Επιβάλλεται όμως ως Πατριάρχης ο λατινόφρων Τιμόθεος Β' και ο Λούκαρις αποσύρεται στο Άγιο Όρος και από εκεί πηγαίνει στη Βλαχία. Δεν εγκαταλείπει τους αγώνες του εναντίον των Καθολικών. Έτσι στο διάλογό του Ζηλωτής και Φιλαλήθης επιτίθεται εναντίον των Ιησουϊτών, που είχαν αναπτύξει έντονη προπαγάνδα σε βάρος της Ορθόδοξης εκκλησίας.
Στις 4 Νοεμβρίου 1620 εκλέχτηκε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης. Έκτοτε οι πρεσβείες των καθολικών χωρών τον πολέμησαν με λύσσα. Τον ανεβοκατεβάζουν από το θρόνο κατηγορώντας τον ως καλβινίζοντα για τη φιλική του στάση προς τους διαμαρτυρόμενους και την έκδοση το 1631 της περίφημης Ομολογίας του, μολονότι ο ίδιος πάντα διακήρυσσε ότι ήταν Ορθόδοξος. Τον κατήγγειλαν ότι ετοιμάζει επανάσταση των Ελλήνων και οι Τούρκοι τον έκλεισαν σε κάποιο φρούριο του Βόσπορου και τον στραγγάλισαν στις 27 Ιουνίου 1638.

ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Γεώργιος

Γεώργιος Μιχ. Παπαδάκης Αγωνιστής 1821 - Πεντηκόνταρχος

Γεννήθηκε στο Βενεράτο και έλαβε όπλο από την αρχή της Επανάστασης του 1821. Υπό τις οδηγίες του Στρατάρχη Π. Ζερβουδάκη έλαβε μέρος σε όλες τις επίσημες μάχες της Κρητικής Επανάστασης. Για την ανδρεία του στις μάχες και την φιλοπατρία του τιμήθηκε με το βαθμό του πεντηκοντάρχου.Το πιστοποιητικό υπογράφουν ο Δ.Καλλέργης, Π. Ζερβουδάκης, Γ. Πεζανός, Β. Χάλης, Ιακ. Κουμής στις 20 Οκτωβρίου 1843.

• Τον Ιούλιο του 1822, παίρνει μέρος στη μάχη του Κρουσώνα , όπου 350 Τουρκαλβανοί καταφεύγουν και εγκλωβίζονται στην εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους. Από ένα άνοιγμα στην οροφή της εκκλησίας, ρίχτηκαν εύφλεκτες ύλες που ανάγκασαν πολλούς να εγκαταλείψουν την εκκλησία και να τους θερίσουν τα πυρά των επαναστατών. Οι υπόλοιποι κάηκαν ή πέθαναν από ασφυξία.
• ΄Ελαβε μέρος στις μαχες στην Γέργερη και στον Αγιο Μύρωνα το 1822, και στις Αμουργέλες στις 20 Αυγούστου του 1823 στην οποία οι Κρήτες κέρδισαν. Σκοτώθηκαν 600 Τούρκοι και 150 Κρήτες.
• Το 1825 συμμετείχε στην κατάληψη του φρουρίου της Γραμβούσας όπου και διέμεινε 13 μήνες για την περιφρούρηση της ,άμισθος.
• Το 1828 με τη αναζωπύρωση της επανάστασης στην Κρήτη ο Γ. Παπαδάκης πολεμά στο Φραγκοκάστελλο δίπλα στον βορειοηπειρώτη Χατζή Μιχάλη Νταλιάνη .
  600 Ελληνες αντιμετώπισαν 8000 Τούρκους για μια βδομάδα. Ο Χατζή Μιχάλης Νταλιάνης σκοτώθηκε, όπως και 338 από τους υπερασπιστές του κάστρου. Οι υπόλοιποι συνθηκολόγησαν και έφυγαν.
• Πήρε μέρος σε διάφορες μάχες στην Πελοπόνησσο στο Ναβαρίνο ,στους Μύλους και στη Στερεά Ελλάδα στα Σάλωνα και στα Βέρβενα κατά του Ιμβραήμ.
• Υπογράφει τα πρακτικά της Εθνικής Β΄ Συνέλευσης των Ελλήνων στο Άστρος στις 30 Μαρτίου 1823, ως εκπρόσωπος της Κρήτης.
• Έλαβε μέρος στην "Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843" με τον Μακρυγιάννη και τονΔημήτριο Καλλέργη για την οποία έλαβε "Αριστείο 3ης Σεπτεμβρίου".
  
  ΠΗΓΕΣ

1. Στέφανος Ι. Γρατσέας "Δήμος Παλιανής" 2002
2.Ανδρέου Μάμουκα, Τα κατά την αναγέννησιν της Ελλάδος [...], εν Αθήναις 1840
 http://veneratopalianis.blogspot.gr/2009/03/blog-post.html

ΝΙΩΤΗΣ Σταύρος

Μία από τις κορυφαίες  Ιστορικές προσωπικότητες της Κρήτης ήταν και ο οπλαρχηγός Σταύρος Νιώτης που με το θάρρος και τον αγώνα του κατέστη μία από τις ηρωϊκότερες μορφές που κοσμούν το ιστορικό πάνθεον των Ανωγείων. Έλαβε ενεργά μέρος στις επαναστάσεις του 1821, 1844, 1866 – 1869, του 1877 – 1878 και του 1896 – 1898 με σώμα πολεμιστών υπό την αρχηγία του ιδίου και του Γρηγόρη Σπινθούρη. Η εθνική του δράση όμως δεν περιορίζεται στα καθαρά στενά πλαίσια των Ανωγείων αλλά εκτείνεται και στις καταδυναστευόμενες περιοχές του Μαλεβιζίου, της Μεσσαράς των Σφακίων και της Σητείας. Η κλεφτοαρματωλική ζωή του τερματίζεται με τον φόνο του Ασάν Αγά στον ποταμό του Φονιά. Μετά του χορηγήθηκε αμνηστία και μαζί με άλλους Ανωγειανούς φεύγει για την ελεύθερη Ελλάδα και εγκαθίσταται στο Τολό Αργολίδος, όπου και απεβίωσε και ετάφη το 1868. Σήμερα το τιμημένο όπλο του, ανεκτίμητο κειμήλιο της νεώτερης τοπικής ιστορίας φυλάσσεται στο Δημαρχείο των Ανωγείων. Η μνήμη τέτοιων ανδρών ας μείνει αιώνια και ο ανδριάντας του ήρωα οπλαρχηγού Σταύρου Νιώτη φωτεινό παράδειγμα για τους νεωτέρους.....
Περισ. διαβ. http://clubs.pathfinder.gr/ethnikoi/366124?forum=42786&read=73

ΚΑΓΙΑΜΠΗΣ Νικόλαος

Καγιαμπής Χατζή Νικόλαος ή Χατζηκουκούλας ή Σπανονικολής ή και Σαϊτονικολής

του Κώστα Γ. Φυσαράκη
 Εκ των πλέον διακεκριμένων αγωνιστών της Επανάστασης του 1821 και αρχηγού της Πεδιάδος ήταν ο Χατζη Νικόλαος Καγιαμπής. Γεννήθηκε το 1798. Ανατράφηκε σε αυστηρό θρησκευτικό και πατριωτικό περιβάλλον παρακολουθώντας συγχρόνως την απρεπή και βάρβαρη τουρκική συμπεριφορά απέναντι στο χριστιανικό στοιχείο. Έτσι ο πόθος της εκδίκησης και η λαχτάρα της απελευθέρωσης εμφυτεύονται από νωρίς μέσα του και σε συνδυασμό με τα πλούσια φυσικά και ψυχικά του χαρίσματα καταφέρνει σχεδόν πάντοτε το ακατόρθωτο. Να πετυχαίνει κάθε του στόχο. Υψηλού αναστήματος, εύρωστος με αέρα πολεμικό σε εκφραστικό αρρενωπό και συνάμα τολμηρό πρόσωπο. Πολυμήχανος, όπως ο Οδυσσέας, εκπέμπει οξυδέρκεια πνεύματος, που τολμά σε κάθε πολεμικό σχέδιο βγαίνοντας παραδόξως πάντα νικητής. Συμμετέχει ηρωϊκά σε όλες τις μάχες της Επανάστασης του 1821 γύρω από το Αβδού, την Πεδιάδα και τις Ανατολικές Επαρχίες της Κρήτης. Δεν αρκείται όμως σ’ αυτά. Αλωνίζει απ’ άκρου εις άκρον όλη την Κρήτη και μπαρκάρει εθελοντικά στην άλλη Ελλάδα. Κατατάσσεται και πολεμά ως σημαιοφόρος στα σώματα των Καλλέργη και Χατζηχρήστου. Παίρνει μέρος στη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου το 1825. Μεταξύ των πρώτων μαχητών και μέσα από μεγάλες δοκιμασίες πείνας και δυστυχίας μαζί με άλλους αγωνιστές επιχειρούν νύκτα την ηρωϊκή και ιστορική έξοδο. Τραυματισμένος ελαφρά και εν μέσω αμέτρητων πτωμάτων καταφέρνει ως εκ θαύματος να σωθεί. Παρά την δοκιμαστική αποκοπή του αυτιού του από τους Τούρκους μένει ακίνητος και ατάραχος διαφεύγοντας νύκτα μετά την απομάκρυνση του εχθρού. Συναντά λίγο αργότερα τον Καραϊσκάκη με τον οποίο πολεμά και ως σημαιοφόρος στην ένδοξη μάχη του Φαλήρου, όπου όμως και αιχμαλωτίζεται. Κατορθώνει αμέσως να δραπετεύσει. Το 1827 αγωνίζεται με ζήλο και αυτοθυσία στην ένδοξη ναυμαχία του Ναυαρίνου όπου και πάλι αιχμαλωτίζεται. Απελευθερώνεται όμως αργότερα από τον Ιμπραήμ. Επιστρέφει κατόπιν στην Κρήτη και παίρνει μέρος στα Γραμβουσανά. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το Υπουργείο των Στρατιωτικών κάλεσε να τιμήσει τους αγωνιστές μεταξύ των οποίων και τον ήρωα Χ΄΄. Ν. Καγιαμπή. Του απενεμήθη δίπλωμα και χάλκινο μετάλλιο ανδρείας από τον ίδιο τον βασιλέα Όθωνα. Από την μια πλευρά εγχαράσσεται σταυρός περιβαλλόμενος με στεφάνι δάφνης και «Όθων Βασιλεύς των Ελλήνων» ενώ από την άλλη το επίγραμμα : «Τοις ηρωϊκοίς προμάχοις της πατρίδος». Ο υπουργός του ανακοίνωσε τότε τιμητική κτηματική δωρεά του δημοσίου 200 στρεμμάτων στο Φάληρο, που όμως δεν απεδέχθη. Ζήτησε στη θέση της δωρεάς και του δόθηκε ένα μικρό κανονάκι, που εμφάνιζε έκτοτε και κανονιοβολούσε σε κάθε εθνική εορτή. Έκτοτε συμμετέχει αναγνωρισμένος πλέον πρωταγωνιστικά ως Αρχηγός Πεδιάδος σε όλες τις Κρητικές επαναστάσεις από το 1841 έως και το 1866-69, που παρόλη την ηλικία του συμβάλλει με την εμπειρία και την σοφία του στα δίκαια του αγώνα. Φέρει τον τίτλο του Αρχηγού Πεδιάδος τιμητικά μέχρι τέλους της ζωής του. Πέθανε το 1889.
Πηγή. http://www.patris.gr

ΚΑΡΟΥΖΟΣ Μιχάλης

Ο Μιχαήλ Κόρακας ( Πόμπια Ηρακλείου, 1797 - 7 Σεπτεμβρίου 1882 ) γεννήθηκε στην Πόμπια της Μεσσαράς το 1797 ως Μιχάλης Καρούζος. Σε ηλικία 18 ετών σκότωσε τον Αγά Αλήκο. Η επωνυμία "Κόρακας" του αποδόθηκε ως ένδειξη της επιθετικότητας που έδειχνε ο πατέρας του και αργότερα ο ίδιος εναντία στους Οθωμανούς κατακτητές. Αγωνίστηκε στην Κρητική Επανάσταση του 1821.
Το 1827 με πειρατικό πλοίο και ορμητήριο την Κάρπαθο, πολέμησε τον αιγυπτιακό και οθωμανικό στόλο. Το 1828, συνέχισε τον αγώνα στην Πελοπόννησο και τιμήθηκε με το βαθμό του λοχαγού και το χάλκινο σταυρό του Φοίνικα. Επέστρεψε με τιμές στην Κρήτη το 1834 και πήρε μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1841, στην Κρητική Επανάσταση του 1858 και στην Κρητική Επανάσταση του 1866, πολεμώντας ενάντια σε πολυάριθμες οθωμανικές δυνάμεις. Κήρυξε την επανάσταση του 1878 και κατόπιν τιμήθηκε από το βασιλιά Γεώργιο στην Αθήνα και τον πατριάρχη Αλεξάνδρειας.
Πέθανε υποφέροντας από καρδιακά προβλήματα στην Πόμπια, το Σεπτέμβριο του 1882^{[1]
ΠΗΓΗ. http://el.wikipedia.org/wiki/}

ΤΡΥΦΙΤΣΟΣ Αντώνης

Πιθανολογείται ότι γεννήθηκε στην Πλάτη Λασιθίου. Δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για τον τόπο και το χρόνο γέννησης του. Σε μικρή ηλικία ήταν βοσκός, αλλά έγινε μόνιμος κάτοικος στο χωριό Μπιτζαριανό Ηρακλείου και έμαθε την τέχνη του σιδηρουργού στο Καστέλλι Πεδιάδας, όπου και εργαζόταν όταν δεν ασχολιόταν με την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Σε μικρή ηλικία έζησε την Επανάσταση του 1841 των Χαιρέτη και Βασιλογεώργη, ο οποίος ήταν θείος του. Τον ακολούθησε στην Θεσσαλία στην εκεί επανάσταση του 1845, μετά την ατυχή εκείνη επιχείρηση στην Καλαμπάκα, μόλις και κατάφερε να διασωθεί και επέστρεψε στην Κρήτη για να λάβει μέρος στην εξέγερση του 1858.
Στη μεγάλη επανάσταση του 1866, αναδείχθηκε ως οπλαρχηγό της επαρχίας Πεδιάδας και έλαβε μέρος στις μάχες της ανατολικής Κρήτης μαζί με τον Κόρακα, τον Κοκκινίδη, τον Μαστραχά, τον Σφακιανάκη, τον Ρωμανό, τον Βλαχάκη, τον Τυλιανάκη και άλλους. Με την λήξη της επανάστασης είναι από τους λίγους που αρνούνται να παραδοθούν, και συνελήφθη ενώ κρυβόταν στα λασιθιώτικα βουνά και φυλακίστηκε τρία χρόνια. Μετά την Σύμβαση της Χαλέπας τοποθετείται στην Κρητική Χωροφυλακή της επαρχίας Πεδιάδος με τον βαθμό του λοχαγού.
Κατά την τελευταία φάση του Κρητικού ζητήματος, δηλαδή κατά την Κρητική Επανάσταση του 1897-1898, ο Τρυφίτσος είναι ο φυσικός ηγέτης της επαρχίας Πεδιάδος. Με κέντρο την Ιερά Μονή Αγκαράθου, οργανώνει και διευθύνει τον αγώνα, βοηθά την επαναστατική επιτροπή Αρχανών, δίνει κραταιά μάχη κατά των Τούρκων στην Ελιά Ηρακλείου στις 26 Απρίλιου 1897, και τέλος στις 25 Ιουνίου 1897 τραυματίζεται στην Επισκοπή Ηρακλείου και πεθαίνει στον δρόμο για την μονή Αγκάραθου. Η κηδεία του έγινε στο Καστέλλι, όπου βρίσκεται ο τάφος του στον περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου.
ΠΗΓΗ. http://el.wikipedia.org/wiki